O wystawie

Zainteresowania badawcze

Zajmuje się głównie ceramiką artystyczną. Eksperymentuje z obiektami ceramicznymi, które reagują na ciepło ludzkiej dłoni i alternatywnymi metodami wypalania ceramiki w piecach gazowych własnej konstrukcji.

Kariera

Prezentowała swoje obiekty ceramiczne na ośmiu wystawach indywidualnych w Polsce i Dani. Brała udział w wielu projektach, wystawach zbiorowych i konferencjach dotyczących współczesnej ceramiki artystycznej, m.in.: w Polsce, Francji, Hiszpanii, Czechach i na Łotwie. W ramach projektu „Organizacja, przygotowanie i przeprowadzenie projektu nadania dekoracji artystycznych zespołowi elewacji kamienic w obszarze Głównego Miasta w Gdańsku”, zrealizowała obiekty ceramiczne i aluminiowe na elewacjach kamienic przy ul. Ogarnej, Szerokiej, Rybackie Pobrzeże oraz na ul. Świętojańskiej. Wraz ze swoją macierzystą uczelnią organizuje i prowadzi plener – Ceramika alternatywnie.

Osiągnięcia

Laureatka m.in.: Nagrody Głównej Award of Excellence za pracę ceramiczną „Into the Wild” w Cluj International Ceramics Biennale w Rumunii (2015), nagród rektora ASP w Gdańsku (2015, 2021, 2022) oraz Nagrody Głównej w Ogólnopolskim Przeglądzie Rzeźby Ceramicznej (2021).

Plany na przyszłość

Jej marzeniem jest przeobrażenie i rozbudowanie własnej pracowni, by mogła funkcjonować jako centrum do prowadzenia badań nad ceramiką o poszerzonym zakresie, wymiany poglądów i kierunków w rozwoju ceramiki współczesnej. Planuje rozbudowę zaplecza technicznego, pieców opalanych drewnem na wysokie temperatury, wprowadzenie wypałów solnych i sodowych, z zastosowaniem różnych środowisk wypału.

Ceramika – sztuka dotyku

Tabliczka „Nie dotykać eksponatu” – nie jest dla niej. Eksperymentuje z obiektami ceramicznymi, które reagują na ciepło ludzkiej dłoni i alternatywnymi metodami wypalania ceramiki w piecach gazowych własnej konstrukcji. Chce aktywizować odbiorcę, ośmielać go i dzielić się z nim emocjami. Dr Alicja Buławka-Fankidejska jest rzeźbiarką, zajmuje się głównie ceramiką artystyczną. Fascynuje ją glina, materiał wrażliwy, który da się silnie doświadczać za pomocą zmysłów. Łatwo może ulec zniszczeniu, a jednocześnie od tysiącleci trwale dokumentuje dzieje ludzkości. Glina bywa nieprzewidywalna, a zawsze – niepowtarzalna.

Wychowanka Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku. Obecnie jest asystentką w Pracowni Ceramiki Artystycznej na Wydziale Rzeźby i Intermediów swojej macierzystej uczelni. Bierze udział w projektach i wystawach zbiorowych. Jej prace znaleźć można w kolekcjach Museum of Art Cluj-Napoca (Rumunia), Mark Rothko Art Centre and Latvian Centre for Contemporary Ceramics (Łotwa), Guldagergaard International Ceramic Research Center (Dania), Muzeum Narodowego w Gdańsku oraz w zbiorach prywatnych.

Mówi o swojej pracowni, że jest idealnym miejscem wyciszenia. Marzy o jej rozbudowaniu, by mogła stać się centrum badań nad ceramiką i debaty nad jej rozwojem. Odpoczywa wśród drzew, słuchając śpiewu ptaków. Zaś jej najważniejszą misją życiową jest bycie mamą Jaśminy.

Spacerując po gdańskim Głównym Mieście, zadrzyjcie głowy. Ceramiczne i aluminiowe dekoracje dr Alicji Buławki-Fankidejskiej znajdziecie na fasadach kamienic przy ulicach Ogarnej, Szerokiej, Świętojańskiej i Rybackim Pobrzeżu, szczególnie wyglądajcie brązowo-turkusowych fląder 🙂

Zainteresowania badawcze

Zainteresowania naukowe badaczki koncentrują się wokół rozwoju i zastosowania chemoinformatyki, metod sztucznej inteligencji, algorytmów uczenia maszynowego oraz eksploracyjnej analizy danych w procesie wirtualizacji projektowania nowych i bezpiecznych związków chemicznych oraz materiałów nowej generacji. Dzięki metodom sztucznej inteligencji i uczenia maszynowego istnieje możliwość opracowania modeli komputerowych, które na podstawie dostarczonych danych (np. znanej struktury chemicznej kropek kwantowych i ich właściwości optycznych), mogą odkryć ukryte w nich wzorce/zależności, nauczyć się ich, a następnie odwzorować w nowych przypadkach (np. przy nowo projektowanych materiałach o strukturze kropek kwantowych wykazujących ulepszone właściwości optyczne).
W swoich badaniach dr hab. Gajewicz-Skrętna poszukuje odpowiedzi na najbardziej aktualne – metodyczne i aplikacyjne – wyzwania w zakresie rzetelnego i wiarygodnego wykorzystania metod komputerowych w szeroko rozumianej chemii i inżynierii materiałowej. Metody numeryczne, nad którymi pracuje, stanowią bardzo ważne wsparcie tradycyjnych procedur eksperymentalnych. Możliwość komputerowej oceny właściwości, np. nowo projektowanych materiałów przed ich właściwą syntezą i analizą w laboratorium, ma przede wszystkim wymiar ekonomiczny i etyczny – pozwala w istotnym stopniu ograniczyć czas i koszt badań oraz zredukować liczbę wykorzystywanych do nich zwierząt laboratoryjnych.

Kariera

Istotnym elementem dynamizującym jej aktywność naukową były zagraniczne staże naukowe, których odbyła osiem, m.in. w Japonii, Stanach Zjednoczonych i Niemczech.
Od wielu lat aktywnie uczestniczy w krajowych i międzynarodowych projektach badawczych, pełniąc rolę kierowniczki – Horyzont (2020), Narodowe Centrum Nauki, Research Council of Norway lub wykonawczyni – Horyzont (2020), w ramach 7. Programu Ramowego, Fundacji Nauki Polskiej, Polskiej Akademii Nauk – Japan Society for the Promotion of Science.

Osiągnięcia

Otrzymała liczne krajowe i międzynarodowe wyróżnienia i stypendia naukowe. Jest m.in. laureatką stypendium ministra nauki i szkolnictwa wyższego dla wybitnych młodych naukowców, laureatką nagrody finałowej Nagród Naukowych „Polityki” w kategorii nauki ścisłe, stypendystką krajowego programu L’Oréal-UNESCO dla Kobiet i Nauki oraz laureatką prestiżowej nagrody International Rising Talents – For Women in Science. Znalazła się w gronie 15 kobiet z całego świata, które według Fundacji L’Oréal-UNESCO „rozwijając swój potencjał i kontynuując badania, mają szansę zmienić świat”.

Plany na przyszłość

Jej największym marzeniem naukowym jest to, aby algorytmy i metody komputerowe, nad którymi pracuje, stały się wiarygodnymi i użytecznymi narzędziami wspomagającymi proces projektowania nowych i funkcjonalnych związków chemicznych oraz materiałów nowej generacji.

Karta graficzna – nowe laboratorium

Minęło ponad pół wieku, a wciąż trują ludzi, powodując choroby i wady wrodzone u potomstwa – chemikalia, którymi Amerykanie w czasie wojny opryskiwali wietnamską dżunglę, żeby pozbawić komunistycznych partyzantów Wietkongu schronienia i żywności. Gdyby w tamtych czasach uprawiano chemoinformatykę, to zawczasu wiedzielibyśmy, że herbicyd o właściwościach owadobójczych, zwany Agentem Orange, może być zabójczą trucizną dla człowieka. Dziś praca chemika rozpoczyna się przy komputerze, a nie w laboratorium, co pozwala oszczędzać czas, minimalizować błędy i koszty badań.
– Moim największym marzeniem naukowym jest to, aby metody komputerowe, nad którymi pracuję, tam gdzie to możliwe, w pełni zastąpiły badania eksperymentalne, zwłaszcza z wykorzystaniem zwierząt laboratoryjnych – mówi dr hab. Agnieszka Gajewicz-Skrętna, zatrudniona na Wydziale Chemii Uniwersytetu Gdańskiego.

Jej praca naukowa nabrała rozmachu dzięki ośmiu stażom zagranicznym, m.in. w Japonii, Stanach Zjednoczonych i Niemczech. Stypendystka programu L’Oréal-UNESCO dla Kobiet i Nauki. Znalazła się w gronie 15 kobiet z całego świata, które według niego „rozwijając swój potencjał i kontynuując badania, mają szansę zmienić świat”.
– Dla mnie nauka to coś więcej niż praca zawodowa. To szukanie odpowiedzi na nurtujące współczesną naukę pytania, to przesuwanie granic poznania.

Radość daje jej bieganie. Marzy o zdobyciu Korony Maratonów Świata (42,195 km). Podbiła już Tokio i Chicago, we wrześniu będzie Berlin. Zostają – Londyn, Boston i Nowy Jork. Ma też zieloną pasję. Jej domowa dżungla, w której nie używa herbicydów, zaczyna powoli wymykać się spod kontroli 🙂

Zainteresowania badawcze

Zajmuje się socjologią płci i ciała, szczególnie w odniesieniu do grup defaworyzowanych społecznie. Jej badania zaliczają się do nurtu socjologii zaangażowanej. Nie tylko analizuje zjawiska i problemy społeczne, ale stara się, aby rezultaty jej badań przekładały się na rozwiązania, które mogą być wykorzystane w polityce społecznej.

Kariera

Jest socjolożką, psycholożką i filozofką – w Gdańsku studiowała psychologię i filozofię, doktoryzowała się z filozofii w Lublinie, a habilitowała z socjologii w Warszawie. Ukończyła również podyplomowe studia rolnicze. Ambasadorka Programu Fulbrighta.

Osiągnięcia

Na jej doświadczenie z międzynarodowymi programami wymiany akademickiej składa się udział w Programie im. Bekkera NAWA na State University of New York at Stony Brook w Stanach Zjednoczonych (2019–2020), stypendium badawcze Chair in Transgender na University of Victoria w Kanadzie (2018), stypendium badawcze Senior Award Programu Fulbrighta na State University of New York at Stony Brook w Stanach Zjednoczonych (2016–2017), stypendium badawcze Fundacji Kościuszkowskiej na State University of New York at Stony Brook w Stanach Zjednoczonych (2013), Stypendium Naukowe Bednarowski Trust na University of Aberdeen w Szkocji (2011) i stypendium Deutscher Akademischer Austauschdienst na Albert-Ludwigs-Universität Freiburg im Breisgau w Niemczech (2003).

Plany na przyszłość

Chciałaby prowadzić badania skupione na sytuacji kolejnych grup defaworyzowanych społecznie, uświadamiać sobie i innym kolejne problemy oraz zjawiska, które wymagają zaangażowania się nie tylko poznawczego, ale i praktycznego.

Zapraszam na kawę

Dlaczego szklanka kawy? Bo przy kawie łatwiej o przyjazną atmosferę i otwartość. Takie warunki najlepiej służą wywiadowi pogłębionemu, który dla dr hab. Anny Kłonkowskiej jest główną techniką badawczą. Zajmuje się socjologią płci i ciała, szczególnie w odniesieniu do grup defaworyzowanych społecznie, czyli zagrożonych wykluczeniem, jak np. osoby transpłciowe. Nie tylko bada zjawisk i problemy, ale stara się, aby rezultaty jej pracy przekładały się na rozwiązania wykorzystywane w polityce społecznej.
– Moim marzeniem jest, aby kiedyś, kiedy będę już przechodzić na emeryturę, zostawić nie tylko książki na półkach bibliotek i artykuły w czasopismach naukowych, ale również przeświadczenie, że dzięki moim badaniom niektórym ludziom, choćby w niewielkim stopniu, żyje się lepiej.

W Gdańsku studiowała psychologię i filozofię. Doktoryzowała się z filozofii w Lublinie, a habilitowała z socjologii w Warszawie. Stypendia zagraniczne i staże odbyła w Stanach Zjednoczonych, Kanadzie, Szkocji i Niemczech. Pracuje na Wydziale Nauk Społecznych Uniwersytetu Gdańskiego, pełni funkcję zastępczyni dyrektora Instytutu Socjologii ds. Nauki i wiceprzewodniczącej uczelnianej Komisji ds. Etyki Badań.

Co ciekawe, ukończyła również podyplomowe studia rolnicze. Wraz z mężem i dziećmi prowadzi gospodarstwo rolne z końmi w stajni oraz psami i kotami w domu. W czasie wolnym jest rolniczką, co prawdziwie ją uszczęśliwia. W przyszłości chciałaby prowadzić badania kolejnych grup defaworyzowanych, np. osób starszych. A w bardziej odległej przyszłości…
– Niezależnie od wieku zawsze chciałabym czuć się młoda duchem i nie przestawać realizować kolejnych marzeń.

Zainteresowania badawcze

Tematyka badawcza jej pracy naukowej koncentruje się na opracowywaniu skutecznych, innowacyjnych rekombinowanych szczepionek przeciwwirusowych nowej generacji, opartych na cząstkach wirusopodobnych i/lub mRNA, jak i poszukiwaniu innowacyjnych opcji terapeutycznych opartych na chemicznie syntetyzowanych inhibitorach glikozylacji białek. Głównym obszarem naukowych zainteresowań są wirusy z rodziny Flaviviridae (wirus zapalenia wątroby typu C (HCV), wirus kleszczowego zapalenia mózgu (TBEV), wirus Zika (ZIKV) oraz koronawirusy (SARS-CoV-2, NL63, MHV).

Kariera

Przez ostatnie kilkanaście lat aktywnie aplikuje o zewnętrzne środki finansowe na prowadzenie swoich badań naukowych. Była kierowniczką kilku projektów naukowych finansowanych przez Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego (2 razy Iuventus Plus), Narodowe Centrum Nauki (Preludium, Sonata, Szybka ścieżka COVID-19, Opus) oraz Narodowe Centrum Badań i Rozwoju (Lider). Wykonawczyni w kilku projektach krajowych i międzynarodowych.

Osiągnięcia

Autorka czterech polskich patentów oraz kilku zgłoszeń patentowych polskich i międzynarodowych. Ma na swoim koncie publikacje naukowe w renomowanych czasopismach naukowych.
Laureatka wielu nagród m.in. Nagrody Gdańskiego Towarzystwa Naukowego i prezydenta miasta Gdańska za wybitne osiągnięcia młodego pracownika nauki, indywidualnych i zespołowych nagród rektora UG za osiągnięcia naukowe oraz konkursu Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego – TOP500 Innovators Science-Management-Commercialization, w ramach którego odbyła staż na Stanford University w Stanach Zjednoczonych.
Laureatka prestiżowego stypendium programu L’Oreal UNESCO dla Kobiet i Nauki w kategorii prac habilitacyjnych. Uzyskała wyróżnienie w prestiżowym rankingu „Wysokich Obcasów”, dodatku do „Gazety Wyborczej” – 50 śmiałych kobiet 2019 roku.

Plany na przyszłość

Chciałaby, aby owoce pracy jej i zespołu można było w przyszłości wprowadzić na rynek. Zdaje sobie jednak sprawę z tego, że aby mogło się to wydarzyć konieczne jest przeprowadzenie kosztownych badań klinicznym z udziałem ludzi, aby ostatecznie potwierdzić skuteczność ich rozwiązań. Nie jest to niestety możliwe bez udziału inwestora. Ma jednak nadzieję, że dysponując obecnie jednym z najnowocześniejszych w Polsce laboratoriów BSL3+, wirusolodzy molekularni z Gdańska będą systematycznie poszerzać warsztat badawczy o nowe techniki, rozwijać współpracę z innymi ośrodkami naukowymi, w tym międzynarodowymi oraz wspólnie aplikować o granty europejskie.

Ambitne marzenia do spełnienia

Po pandemii COVID-19 nikogo nie trzeba chyba przekonywać, że wirusy to nasz wróg. – Moim wielkim naukowym marzeniem jest opracowanie skutecznych szczepionek antywirusowych – mówi dr hab. Ewelina Król. – Niestety, zdaję sobie sprawę, że realizacja tego marzenia jest bardzo wymagająca. Dlaczego? Pomimo tego, iż opracowana przez zespół badaczki potencjalna szczepionka przeciwko kleszczowemu zapaleniu mózgu wykazała 100% skuteczność w badaniu eksperymentalnym na zwierzętach, to wprowadzenie jej na rynek wymaga olbrzymich nakładów finansowych i wsparcia koncernów biotechnologicznych.

Dr hab. Ewelina Król koncentruje się na opracowywaniu skutecznych, innowacyjnych szczepionek przeciwwirusowych nowej generacji. Na celowniku ma np. wirusa kleszczowego zapalenia mózgu, wirusa Zika i koronawirusy. Stypendystka programu L’Oréal-UNESCO dla Kobiet i Nauki. Pracuje na Międzyuczelnianym Wydziale Biotechnologii Uniwersytetu Gdańskiego i Gdańskiego Uniwersytetu Medycznego, gdzie pełni funkcję dziekana i kierowniczki Zakładu Szczepionek Rekombinowanych. Jest autorką licznych publikacji naukowych i kilku patentów. Na swoje badania od lat uzyskuje pozauczelniane finansowanie.

W wolnym czasie uprawia kitesurfing. Uwielbia też podróże z rodziną i przyjaciółmi. Często stara się więc łączyć te dwie pasje w dalekich zakątkach świata.
– Zależy mi na spełnieniu zawodowym, ale bardzo cenna jest też dla mnie rodzina, więc bardzo dbam, żeby zawsze znaleźć dla niej czas. Chciałabym spełnić się jako matka, przekazując mojej córce wiele wartości, w tym szacunek, tolerancję, empatię, miłość do innych, uczciwość czy bezinteresowność.

Zainteresowania badawcze

Od dwudziestu lat naukowo bada, jak przeciwdziałać uprzedzeniom i dyskryminacji, budować pozytywne relacje międzygrupowe i co sprawia, że wspieramy równość płci oraz jaki to ma związek z naszą jakością życia.

Kariera

Prowadzi wiele międzynarodowych projektów. Kieruje międzynarodowym konsorcjum badawczym Towards Gender Harmony (www.towardsgenderharmony.ug.edu.pl), gdzie wspólnie ze 150-osobowym zespołem z całego świata bada w 62 krajach współczesne rozumienie kobiecości i męskości oraz stereotypy płci. W ramach projektu EQUAMAN, razem z zespołem, prowadzi trzyletnie badania w Polsce i Norwegii, analizując, kiedy mężczyźni wspierają równość płci i jaki jest związek między rozumieniem własnej męskości, poczuciem dobrostanu i wspieraniem równości płci wśród nastolatków i dorosłych. Oba projekty są finansowane w ramach konkursów Narodowego Centrum Nauki. Działa nie tylko naukowo, ale również przekłada badania naukowe na praktykę. Jest międzynarodową ekspertką ds. różnorodności, trenerką i mediatorką. Jako edukatorka międzykulturowa uczestniczyła w tworzeniu Gdańskiego Modelu Integracji Imigrantów. Współautorka, wspólnie z Tomaszem Bestą, książki „Między Grupami. Przewodnik po relacjami z ludźmi, którzy się od nas różnią” (Wydawnictwo Smak Słowa, 2017).

Osiągnięcia

Jej działalność naukowa została wyróżniona przez jury konkursu Sukces pisany szminką w Kategorii Nauka i Biznes. Podkreślano wówczas „szczególną wartość badań dla innowacji społecznych wyprzedzających epokę oraz budowania różnorodności w biznesie” (2017). Została nominowana przez „Gazetę Wyborczą” do nagrody Naukowy Sztorm Roku (2022). Znalazła się na trzecim miejscu wśród dziesięciu zasłużonych dla Pomorza w konkursie Pomorzanin/Pomorzanka 2021 za nieustającą walkę ze stereotypami płci.

Plany na przyszłość

Chciałaby, aby Uniwersytet Gdański stał się jednym z czołowych ośrodków naukowych na świecie, zajmujących się tematyką płci, relacji międzygrupowych, działań służących równości i różnorodności w ujęciu międzykulturowym. Pragnie wzmacniać świadomość tego, że szacunek dla innych i bycie otwartym na wszelką różnorodność, to podstawy dobrych relacji w każdym momencie naszego życia.

Równość w różnorodności

Bez umiejętności budowania zdrowych relacji międzygrupowych, szacunku wobec różnorodności i odmienności, bez walki z uprzedzeniami i dyskryminacją nie przybliżymy się do rozwiązania globalnych problemów tego świata – nie ma wątpliwości dr hab. Natasza Kosakowska-Berezecka, prof. UG.
Od dwudziestu lat bada, jak wspierać działania służące równości płci oraz przeciwdziałać uprzedzeniom i dyskryminacji. Przekłada też badania naukowe na praktykę, uczestniczyła m.in. w tworzeniu Gdańskiego Modelu Integracji Imigrantów.

Kieruje Zakładem Psychologii Międzykulturowej i Psychologii Rodzaju w Instytucie Psychologii Uniwersytetu Gdańskiego. Prowadzi wiele międzynarodowych projektów. Kieruje np. konsorcjum badawczym Towards Gender Harmony. 150-osobowy zespół z całego świata analizuje w 62 krajach współczesne rozumienie kobiecości i męskości oraz gotowość do wspierania działań na rzecz równości. W wyniku jej projektów naukowych powstała pierwsza w historii nauk społecznych baza danych zebranych od ponad 33 tysięcy osób z sześciu kontynentów, dotyczących m.in. rozumienia ról kobiecych i męskich czy seksizmu. Pracuje jako międzynarodowa ekspertka ds. różnorodności, trenerka i mediatorka.

– Uwielbiam być ciągle w ruchu i podróży, kocham serial „Ted Lasso” i mam wspaniałe przyjaciółki, z którymi wskakuję do zimnego Bałtyku. Marzenia natychmiast zamieniam w skuteczne plany. To nie zawsze jest dobre, bo czasami marzę o czymś, czego bardzo chcę, ale niekoniecznie tego potrzebuję. Aktualnie bardzo chcę kupić kajak, iść na kurs tańca Lindy Hop i objechać Europę na rowerze.

Zainteresowania badawcze

Badania prowadzone przez badaczkę dotyczą klinicznego zastosowania komórek układu immunologicznego, czyli wykorzystania potencjału komórek, które naturalnie występują w naszym organizmie do leczenia chorób człowieka. Aktualnie pracuje nad terapią komórkową niedrobnokomórkowego raka płuc (NSCLC).

Kariera

Pracowała na University of Chicago w Stanach Zjednoczonych (2010–2011), gdzie po raz pierwszy realizowała zadania w interdyscyplinarnym zespole. Bardzo ważną rolę odegrał w jej pracy również udział w Action to Focus and Accelerate Cell-based Tolerance-inducing Therapies (A FACTT, 2014–2018), działającej w ramach European Cooperation in Science and Technology (COST) Unii Europejskiej (Horizon 2020). Na regularnie odbywających się spotkaniach A FACTT gromadziła zespoły badawcze z 20 krajów Europy, Izraela oraz Stanów Zjednoczonych, które prowadziły badania nad terapiami komórkowymi chorób autoimmunologicznych. Dzięki temu naukowcy mieli okazję uczyć się od siebie nawzajem, wspólnie tworzyć wytyczne dotyczące prowadzenia, monitorowania oraz raportowania badań.

Osiągnięcia

Laureatka m.in. stypendium Fundacji Kościuszkowskiej, Stypendium Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego dla wybitnych młodych naukowców, Nagrody Ministra Edukacji i Nauki za znaczące osiągnięcia w zakresie działalności wdrożeniowej oraz nagrody Naukowiec Przyszłości w kategorii Kobieta nauki, która zmienia świat. Prowadzone przez nią badania zostały wyróżnione przez Polish-American Medical Society, Polskią Akademię Nauk, International Society of Pediatric and Adolescent Diabetes (ISPAD), European Federation of Immunological Societies (EFIS) oraz International Islet and Pancreas Transplantation Association (ISPAD).

Plany na przyszłość

Badaczka chciałaby, aby opracowane przez jej zespół strategie okazały się skuteczne w leczeniu niedrobnokomórkowego raka płuc (NSCLC), a później, żeby udało się je zaadaptować do terapii innych nowotworów.

Chcę trzymać nowotwór w szachu

Szach mat jest wtedy, gdy na króla przypuszczasz atak, a władca okazuje się bezsilny. Na tej szachownicy królem jest rak płuc. Prof. Natalia Marek-Trzonkowska wierzy, że da się spowolnić rozwój choroby, może nawet zmusić ją do zniknięcia, a potem zaadaptować wykorzystane strategie do terapii innych nowotworów.
– Brzmi jak dziecięce marzenia, ale przecież od tego się zaczyna – mówi.

Nie planowała, że zostanie naukowczynią. Z wykształcenia jest lekarką weterynarii. Decyzję o pracy naukowej podjęła w Madrycie, gdzie studiowała w ramach programu Socrates-Erasmus. O tym, że może zdawać na studia doktoranckie na akademii medycznej dowiedziała się przypadkowo. Po raz pierwszy pracowała w multidyscyplinarnym zespole na University of Chicago w Stanach Zjednoczonych. Od tego czasu szansę na przełomowe rozwiązania upatruje w niekonwencjonalnym pomyśle, realizowanym przez interdyscyplinarny i międzynarodowy zespół.

Dziś kieruje Międzynarodowym Centrum Badań nad Szczepionkami Przeciwnowotworowymi (ICCVS) na Uniwersytecie Gdańskim. Właśnie pozyskała finansowanie na rozpoczęcie badania klinicznego, którego celem jest terapia raka płuc przy użyciu wyselekcjonowanych komórek układu odpornościowego. Jest ponadto współautorką pierwszej na świecie terapii cukrzycy typu 1 z zastosowaniem limfocytów T regulatorowych, która spowalnia postęp choroby i chroni przed powikłaniami.

Pisze poezję i prozę, robi zdjęcia i rysuje, kręci filmy. Odporność psychiczną i ochronę przed wypaleniem zawodowym dają jej relacje z najbliższymi i aktywność fizyczna.
– Chcę zostawić po sobie świat lepszym, niż go zastałam.

Zainteresowania badawcze

Wielką pasją badaczki są materiały wykorzystywane w urządzeniach służących do konwersji wodoru jako paliwa. Do głównych jej zainteresowań należą właściwości termiczne ceramicznych przewodników jonowych i jonowo-elektronowych znajdujących zastosowanie w protonowych ceramicznych urządzeniach elektrochemicznych – elektrolizerach oraz ogniwach paliwowych.

Kariera

Doświadczenie zdobywała zarówno w kraju, jak i za granicą. Odbyła roczny staż na Uniwersytecie Kalifornijskim w Davis pod okiem wybitnej amerykańskiej naukowczyni prof. Alexandry Navrotsky. Potem były kolejne, m.in. w takich ośrodkach, jak Imperial Collage London (Wielka Brytania), Arizona State University (Stany Zjednoczone) czy International Centre for Carbon Neutral Energy na Uniwersytecie Kiusiu (Japonia). Badania naukowe realizuje we współpracy z naukowcami z całego świata, m.in. Norwegii, Hiszpanii, Stanów Zjednoczonych, Japonii, Tajwanu i Wielkiej Brytanii.

Osiągnięcia

Realizowała zadania zarówno jako kierowniczka zespołu badawczego, jak i członkini wielu projektów naukowych finansowanych ze środków krajowych i zagranicznych. Jest współautorką ponad 80 publikacji naukowych.

Plany na przyszłość

Celem zawodowym naukowczyni jest stworzenie jeszcze lepszych materiałów oraz zrozumienie czemu, te które już znamy, mają takie a nie inne właściwości. Chciałaby, aby jej badania miały jak największy wpływ zarówno na samą inżynierię materiałową, jak również na współczesną energetykę wodorową. Dążąc do tego celu, pragnie w najbliższych latach realizować więcej badań we współpracy z przemysłem, szczególnie z polskimi firmami rozwijającymi rozwiązania dla wodoru.

Nadzieja w wodorze

Zmiana – to słowo najlepiej opisuje jej drogę zawodową. Pierwszą pasją była fizyka, w trakcie pracy badawczej przekwalifikowała się na chemiczkę, a potem nawet termochemiczkę. Stopień doktora habilitowanego uzyskała w bardzo interdyscyplinarnej dziedzinie, jaką jest inżynieria materiałowa. Bada materiały dla energetyki wodorowej, której rozwój stanowi klucz do bezpieczeństwa kolejnych pokoleń. Wodór jest najczęściej występującym pierwiastkiem chemicznym we Wszechświecie i na Ziemi.
– Moim celem zawodowym jest stworze- nie jeszcze lepszych materiałów oraz zrozumienie, czemu te, już nam znane, mają takie, a nie inne właściwości – mówi. – W dalszej perspektywie pozwoli to na stworzenie nowych lepszych urządzeń, które będą częścią rozwiązania problemów z dostępem do energii na całym świecie.

Na przestrzeni ostatnich kilkunastu lat była zarówno kierowniczką, jak i członkinią zespołów badawczych wielu projektów naukowych. Współpracuje z Norwegami, Hiszpanami, Amerykanami, Japończykami, Tajwańczykami i Brytyjczykami, ale też z Indusami i Rumunami.
Ma na swoim koncie ponad 80 publikacji naukowych. Jest zastępczynią dyrektora ds. infrastruktury badawczej w Instytucie Nanotechnologii i Inżynierii Materiałowej Politechniki Gdańskiej.

Mówi, że nic tak nie pomaga na zmęczenie, jak podniesienie 100-kilogramowej sztangi. Jest przewodniczką Nery, owczarka belgijskiego malinois. Hobbystycznie uczy się języka japońskiego.
Prywatnie marzy o wyjeździe do Mongolii na konny trekking. W sferze zawodowej, aby praca zawsze była dla niej pasją, a nigdy tylko sposobem na pozyskiwanie pieniędzy. Za najważniejszą misję życiową ma przekazywanie wiedzy.
– Lubię się dzielić tym, co wiem.

Zainteresowania badawcze

Główne tematy badawcze to dziejopisarstwo, wyobrażenia o świecie w średniowieczu i wczesnej epoce nowożytnej; kultura rękopiśmienna miast, kodykologia, edytorstwo źródeł XV i XVI w. z obszaru wielkich miast pruskich; kultura książki dawnej.

Kariera

Stypendystka programu Erasmus na Georg-August-Universität Göttingen, Polskiej Misji Historycznej w Würzburgu, Instytutu Herdera w Marburgu, Deutscher Akademischer Austausch Dienst, Fundacji Lanckorońskich i Preussischer Kulturbesitz zu Berlin. Niezwykle ważny dla jej pracy naukowej był udział w szkole letniej – Erster Alfried Krupp-Sommerkurs für Handschriftenkultur an der Universitätsbibliothek Leipzig. Pracownik Gabinetu Starych Druków Oddziału Zbiorów Specjalnych Biblioteki Uniwersyteckiej w Toruniu (2015–2019). Związana naukowo z Towarzystwem Naukowym w Toruniu (TNT), gdzie wydaje swoje publikacje i kierowała dwoma projektami badawczymi – Narodowy Program Rozwoju Humanistyki i Narodowe Centrum Nauki (2014–2023). Uczestniczka kilku zespołowych projektów badawczych realizowanych na UMK i w TNT. Członkini zespołu badawczego NPRH „Chronica Polonorum Macieja z Miechowa – tłumaczenie i edycja”, realizowanego przy Uniwersytecie Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy oraz Centrum Badań Mediewistycznych przy Katolickim Uniwersytecie Lubelskim im. Jana Pawła II.

Osiągnięcia

Za edycję źródłową „Gdańska kronika Bernta Stegmanna”, wydaną w serii Fontes Towarzystwa Naukowego w Toruniu, wraz z zespołem otrzymała II nagrodę „Studiów Źródłoznawczych” im. Stefana Kuczyńskiego (2020).

Plany na przyszłość

Na warsztacie ma kolejne dzieła kronikarskie z początku XVI wieku, te znane, jak „Chronica Polonorum” Macieja z Miechowa i te jeszcze nieogłoszone drukiem, związane z Gdańskiem i Królewcem. Planuje dalszą współpracę z koleżankami i kolegami z Biblioteki Uniwersyteckiej w Toruniu, której skarby zasługują na dalsze odkrywanie. Zawodowo życzy sobie dalszych ciekawych odkryć. Biblioteki i archiwa, także te Gdańskie, są skarbnicami jeszcze wielu historii nieodkrytych, a godnych uwagi.

Stare historie i stare przedmioty

Tak jak archeolog przekopuje ziemię, by poznać przeszłość, tak historyk przekopuje archiwa i biblioteki. W XXI wieku wciąż można trafić na nieznaną książkę z odręczną dedykacją Marcina Lutra dla księcia Albrechta Hohenzollerna, ostatni druk, jaki wydano za życia wielkiego reformatora. Takie odkrycie stało się udziałem dr Julii Możdżeń, która pierwszą pracę po studiach podjęła w Bibliotece Uniwersyteckiej w Toruniu.

Badaczkę pasjonuje przede wszystkim średniowiecze. Szczególnie wdzięcznym materiałem są dawne kroniki pisane w obcych językach i trudnym do odcyfrowania pismem.
– Zawsze lubiłam stare historie i stare przedmioty, tkwią w nich tajemnice, które można samodzielnie odkrywać. A warsztat historyka dostarcza ku temu narzędzi – mówi. – Historyk przywraca wiedzę o tożsamości przodków, a w efekcie o ich dziedzictwie.

Ukończyła historię i etnologię na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika. Pracę doktorską poświęciła kronikarstwu Gdańska. Odbyła kilka stypendiów zagranicznych i uczestniczyła w wielu projektach badawczych. Pracuje w Instytucie Historii Uniwersytetu Gdańskiego, Zakładzie Średniowiecza Polski i Nauk Pomocniczych Historii. Lubi dzielić się swoją pasją ze studentami.
– Gdy umożliwia się młodym ludziom pracę z obiektami liczącymi kilkaset lat, pokaże, jak samodzielnie krok po kroku rozwikłać tajemnice w nich tkwiące, to widać błysk w ich oczach. I o to chodzi.

Na druk czeka habilitacja. Latem Julia Możdżeń może odwiedzi kolejny ogród botaniczny z przewodnikiem do oznaczania roślin w ręku. Interesuje się botaniką i zwierzętami, a jakże, także tymi wymarłymi 🙂

Zainteresowania badawcze

Pracę naukową koncentruje na badaniu funkcji receptorów i kanałów, które mogą mieć kluczowe znaczenie w procesie odbudowy osłonki włókien nerwowych (mieliny), izolującej aksony oraz umożliwiającej szybkie i skuteczne przesyłanie impulsów nerwowych. Wierzy, że zrozumienie tych procesów może otworzyć nowe perspektywy w leczeniu schorzeń neurologicznych, takich jak stwardnienie rozsiane.

Kariera

Odbyła staże w Royal College of Surgeons Dublin (Irlandia) oraz w Bazylei (Szwajcaria) – w firmie farmaceutycznej Actelion oraz Novartis Institutes for Biomedical Research. Najważniejsze granty, które realizowała, to: Irish Research Council – Enterprise Partnership Scheme (Irlandia), Polonez 2 (Narodowe Centrum Nauki), Opus 17 (Narodowe Centrum Nauki) i Sonata 18 (Narodowe Centrum Nauki).

Osiągnięcia

Stypendystka L’Oréal-UNESCO dla Kobiet i Nauki (2023) oraz ministra nauki dla wybitnych młodych naukowców (2023). Otrzymała nagrody specjalne rektora GUMed za publikacje i za zespołowe osiągnięcie naukowe. Ambasadorka programu Dziewczyny do Nauki! Laureatka Konkursu Gdyński Biznes Plan w kategorii Innowacyjne Rozwiązania i Technologie (2017). Nominowana do Pomorskich Sztormów w kategorii Młody Biznes (2016) i do Polskiej Nagrody Inteligentnego Rozwoju w kategorii Naukowiec Roku (2020).
Założycielka startupu Labertis Scientific.

Plany na przyszłość

Chce kontynuować pracę badawczą, dążąc do odkrywania głębszych mechanizmów regeneracji mieliny, by przyczynić się do opracowania innowacyjnej terapii neurologicznej. Za cel wyznaczyła sobie znalezienie praktycznych zastosowań badań, by doprowadzić do wprowadzenia skuteczniejszych leków, a w konsekwencji wpłynąć na poprawę życia ludzi dotkniętych schorzeniami neurologicznymi.

Złoty Graal

Gra toczy się o wielką stawkę. Stwardnienie rozsiane (SM) na świecie zdiagnozowano u niemal 3 milionów osób, wielu dwudziestolatków,
w większości kobiet. Na tę chorobę wciąż nie ma lekarstwa, są jedynie terapie łagodzące przebieg. Wiadomo, że dochodzi do uszkodzenia i rozpadu osłonek mielinowych włókien nerwowych, niezbędnych do prawidłowego przekazywania informacji w mózgu. Tylko jak je naprawić?
– Poprzez zgłębianie tajemnic procesów regeneracji mieliny, otwieramy drzwi do nowych strategii terapeutycznych, które mogą mieć ogromne znaczenie dla milionów ludzi dotkniętych chorobami neurodegeneracyjnymi – mówi dr hab. Aleksandra Rutkowska.

W Trinity College Dublin odbyła studia magisterskie z neuronauki i obroniła doktorat z molekularnej neurofarmakologii. Potem były staże w Irlandii i Szwajcarii. Stypendystka programu L’Oréal-UNESCO dla Kobiet i Nauki. Nim została zastępczynią kierownika badań w Centrum Chorób Mózgu Gdańskiego Uniwersytetu Medycznego, założyła start-up. Przy tym wszystkim jest mamą trojga małych dzieci.

Stres rozładowuje, jeżdżąc na rowerze po lesie i gotując. Lubi układać klocki Lego i podróżować, zarówno po Europie, jak i w dalekie egzotyczne miejsca. Może szlak Inków w Peru albo dżungla amazońska z endogennymi mieszkańcami?
To jednak marzenia zawodowe ją napędzają. Wciąż przecież nie wiadomo, jaka jest pierwotna przyczyna powstania stwardnienia rozsianego. Chce znaleźć praktyczne zastosowania badań, by doprowadzić do wprowadzenia skuteczniejszych leków. A receptor, który Aleksandra Rutkowska bada od 12 lat, znajdziecie na jej przedramieniu, nazywa się EBI2.

Zainteresowania badawcze

Badaczka zajmuje się wytwarzaniem materiałów o zadanym kształcie i właściwościach, przeznaczonych m.in. do urządzeń do konwersji i magazynowania energii oraz sensorów elektrochemicznych. Biorąc pod uwagę pojedynczy wymiar takiego materiału, są to nanomateriały, a to oznacza, że czasem wystarczy zmiana w jego kształcie czy umieszczenie w jego strukturze dodatkowych atomów lub ich usunięcie, a otrzymujemy w ten sposób materiał o całkowicie innych właściwościach szczególnie pożądanych dla konkretnego zastosowania.

Kariera

Zrealizowała staż badawczy w Organic Electronic Group Bordeaux Institute of Technology (Francja). Pracowała z wieloma europejskimi zespołami badawczymi, m.in. na Uniwersytecie Karola w Pradze (Czechy), Uniwersytecie Fryderyka i Aleksandra (Niemcy), a ostatnio na Uniwersytecie w Coimbrze (Portugalia).
Ukończyła studia podyplomowe z zarządzania projektami, bo prowadziła i prowadzi ich wiele, zarówno krajowe, m.in. finansowane przez Narodowe Centrum Nauki – Sonata, Sonata-BIS, jak i międzynarodowe: Opus-LAP (polsko-niemiecki) i CEUS-UNISONO (polsko-czeski).
Zajmuje się popularyzacją nauki w mediach społecznościowych, głównie na Instagramie na profilu @science-mission, na którym stara się dzielić wiedzą o osiągnięciach naukowych, w prosty sposób tłumaczyć zjawiska i to, jak działają przedmioty codziennego użytku, promuje książki i wydarzenia popularnonaukowe, a zarazem opowiada o naukowcach, a w szczególności o roli kobiet w nauce. Pisze też popularnonaukowe artykuły, bierze udział w festiwalach nauki, podcastach i udziela wywiadów, w których promuje naukę.

Osiągnięcia

Za swoją aktywność naukową została uhonorowana wieloma prestiżowymi nagrodami: stypendium Start FNP, stypendium Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego dla wybitnych młodych naukowców oraz nagrodą prof. W. Nernsta w kategorii Osiągniecie techniczne.
Jej działalność popularyzatorska została uhonorowana wyróżnieniem w kategorii Media w konkursie Popularyzator Nauki (2023) oraz nagrodą POP-Science Śląskiego Festiwalu Nauki w kategorii strona internetowa lub blog (2023).

Plany na przyszłość

Jako że naukowczynię bardzo interesują diagnostyka medyczna i badania w przestrzeni kosmicznej – dwa obszary naukowe, gdzie materiały, które tworzy razem ze swoim zespołem mogłyby znaleźć zastosowanie – chciałaby zrealizować projekt, podczas którego możliwe byłyby testy w przestrzeni kosmicznej.

Nanomateriały do zadań specjalnych

Tysiąc razy mniejszy od średnicy ludzkiego włosa jest nanomateriał, to czyni go unikatowym. Na przykład nanocząstki złota zachowują się całkowicie inaczej niż sztabka ze złota, mimo że dalej to ten sam pierwiastek. Czasem wystarczy zmiana w kształcie czy umieszczenie w strukturze dodatkowych atomów lub ich usunięcie, a powstaje materiał o innych właściwościach. Dr hab. inż. Katarzynę Siuzdak bardzo interesują dwa obszary, w których materiały, jakie tworzy ze swoim zespołem mogłyby znaleźć zastosowanie – diagnostyka medyczna, a w przyszłości badania w przestrzeni kosmicznej, gdzie warunki znacznie odbiegające od ziemskich są ogromnym wyzwaniem dla materiałów i urządzeń.

Uczyła się na Politechnice Gdańskiej, ale dzięki indywidualnemu tokowi studiów uczęszczała na zajęcia z biotechnologii molekularnej i farmaceutycznej, matematyki, fizyki i informatyki zarówno na swojej macierzystej uczelni, jak i na Uniwersytecie Gdańskim. Ukończyła studia podyplomowe z zarządzania projektami. Stażowała i odwiedziła wiele europejskich ośrodków badawczych. Obecnie pracuje w Instytucie Maszyn Przepływowych Polskiej Akademii Nauk.
– Dzięki licznym projektom i współpracy z wieloma zespołami mogłam realizować prace interdyscyplinarne i rozwijać się naukowo – mówi. – Sama natura nie zna podziału na dyscypliny i dla mnie też najciekawsze rzeczy odbywają się na styku kilku obszarów badawczych i realnych problemów w przemyśle.

Na zmęczenie aplikuje sobie trening siłowy i pływanie albo spacer nad morzem. Bardzo lubi odwiedzać muzea nauki, by śledzić, jak postępowały zmiany. Marzy o wyprawie na Daleki Wschód, no i wysyłaniu swoich materiałów w Kosmos.

Zainteresowania badawcze

W badaniach koncentruje się na dziełach sztuki nowożytnej, ze szczególnym uwzględnieniem północnego malarstwa i grafiki. Zajmuje się też wytwórczością przedmiotów z bursztynu od czasów najdawniejszych po współczesny design oraz historią kolekcjonerstwa i współczesnym wystawiennictwem. Szczególnie interesuje ją kultura artystyczna dawnego Gdańska.

Kariera

Absolwentka Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. Stypendystka DAAD, Herzog August Bibliothek w Wolfenbüttel, Instytutu Herdera w Marburgu. Pracowała w Gabinecie Rycin Muzeum Narodowego w Poznaniu oraz w Muzeum Zamkowym w Malborku. W ramach wspólnego projektu z Instytutem Adama Mickiewicza organizowała wystawę „Amber. Tresaures from Poland” w The Hunterian Museum and Art Gallery w Glasgow. Autorka m.in. stałej ekspozycji „Bursztynowe konteksty” w Muzeum Zamkowym w Malborku oraz wystaw bursztynu, prezentowanych w galeriach i muzeach w Gdańsku, Legnicy, Poznaniu, Kopenhadze, Novo Mesto i Ribnitz-Damgarten. Od 2014 związana z Uniwersytetem Gdańskim, gdzie od 2016 roku była zastępczynią prof. Małgorzaty Omilanowskiej, dyrektorki IHS UG oraz kierowniczką studiów podyplomowych „Design w przestrzeni społecznej”, współprowadzonych z Akademią Sztuk Pięknych w Gdańsku. Współorganizatorka cykli wykładowych i konferencji naukowych. Ceni współpracę ze specjalistami z innych dyscyplin naukowych. Działa w Międzynarodowym Stowarzyszeniu Bursztynników czy International Border Studies Center. Jest członkinią redakcji czasopism „Porta Aurea” i „The Amber Magazine”. W pracy dydaktycznej łączy teorię z doświadczeniem muzealniczym. Lubi wychodzić ze studentami z murów uczelni i analizować zabytki w terenie, w myśl własnych słów, że najwięcej uczymy się podróżując.

Osiągnięcia

Autorka monografii „Obrazowanie natury w nowożytnym Gdańsku. O kulturze kolekcjonerskiej miasta” (2021). Książka została uhonorowana Nagrodą Komitetu Badań o Sztuce Polskiej Akademii Nauk (2022) oraz najważniejszą gdańską nagrodą w dziedzinie kultury – Splendor Gedanensis (2023). Laureatka nagrody im. Celestyna Mrągowiusza – nauczyciel akademicki roku i medalu Komisji Edukacji Narodowej.

Plany na przyszłość

Chciałaby, by współcześni gdańszczanie, gdańszczanki i osoby zainteresowane historią tego miasta miały świadomość jego świetności, szczególnie w XVII i XVIII wieku. Wspaniałe kolekcje rozporoszone w XIX i XX wieku przepadły bezpowrotnie, ale na rynku sztuki, od czasu do czasu, pojawiają się obrazy i dzieła rzemiosła artystycznego, które tu powstawały. Warto je kupować do zbiorów muzealnych, podobnie jak, nawiązując do tradycji, kolekcjonować dzieła współczesne. W tym celu zamierza dalej tropić te wyjątkowe ślady przeszłości i organizować wystawy pomagające szerszej publiczności rozumieć sztukę zarówno dawną, jak i nowoczesną.

W ogrodzie sztuk

Ozdobne naczynia, cenne tkaniny, obrazy, grafiki kwiatowe oraz rysunki zwierząt najwybitniejszych lokalnych i obcych artystów… – gdańskie kamienice były nimi przepełnione. Te kolekcje, a także wspaniałe ogrody znane z relacji podróżników, przepadły bezpowrotnie. Zachowały się jednak rozproszone na całym świecie działa sztuki. Dr Anna Sobecka podjęła się pionierskiego zadania rekonstrukcji nowożytnego kolekcjonerstwa w Gdańsku. Z detektywistyczną pasją analizowała archiwalia, kolekcje prywatne, zbiory biblioteczne i muzealne od Amsterdamu przez Drezno po Florencję. Jej książka „Obrazowanie natury w nowożytnym Gdańsku. O kulturze kolekcjonerskiej miasta” została nagrodzona najważniejszą gdańską nagrodą w dziedzinie kultury – Splendor Gedanensis (2023).

Studiowała historię sztuki na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. Pracowała w Muzeum Narodowym w Poznaniu i Muzeum Zamkowym w Malborku. Obecnie jest związana z Instytutem Historii Sztuki Uniwersytetu Gdańskiego. Pełni funkcję prodziekana Wydziału Historycznego UG. Jest również ekspertką Międzynarodowego Stowarzyszenia Bursztynników. Specjalizuje się w historycznych obiektach wykonanych z bursztynu, ale interesuje ją także nowoczesny design.

– Moim marzeniem jest to, by społeczeństwo polubiło sztukę zarówno dawną, jak i współczesną. Czuję się spełniona, pomagając ją rozumieć i poznawać szerszej publiczności – mówi.
Chętnie współpracuje ze specjalistami innych dyscyplin i zabiera studentów poza mury uczelni.
Lubi podróżować, najchętniej do miast z dużą liczbą muzeów, jak Wenecja czy Madryt. Na stres i zmęczenie praktykuje jogę. Ma niepokonywalną słabość do autorskiej biżuterii.
– Chyba moc! – śmieje się Anna Sobecka.

Zainteresowania badawcze

Pracę koncentruje wokół wpływu zmian klimatu na funkcjonowanie morskiego ekosystemu Arktyki. Zajmuje się głównie zooplanktonem, pełniącym niezwykle ważną rolę w ekologii mórz polarnych. Wykorzystuje połączenie tradycyjnej taksonomii z nowoczesnymi metodami molekularnymi.

Kariera

Kierowała czterema projektami naukowymi finansowanymi przez Narodowe Centrum Nauki w ramach programu „Opus” oraz Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego w ramach programu „Iuventus Plus”. Zdobyła prestiżowe stypendium Polsko-Amerykańskiej Komisji Fulbrighta, które pozwoliło jej na wyjazd do Stanów Zjednoczonych i pracę nad wykorzystaniem metod molekularnych w badaniach arktycznego zooplanktonu na Uniwersytecie Connecticut.

Osiągnięcia

Laureatka kilku nagród i stypendiów naukowych, m.in. The European Marine Research Stations Network i Association of European Marine Biological Laboratories. Dwukrotnie została wyróżniona za działalność publikacyjną przez dyrektora Instytutu Oceanologii PAN w Sopocie. Dwukrotnie uzyskała również indywidualną nagrodę I stopnia rektora Uniwersytetu Gdańskiego.

Plany na przyszłość

Chce kontynuować badania w Arktyce, a także rozszerzyć obszar badawczy na Morze Bałtyckie, które z powodu niewielkiej głębokości, ograniczonego napływu wód oceanicznych z Morza Północnego, różnic przestrzennych w dopływie wód rzecznych, a także wielu przykładów lokalnej odnowy ekosystemów, bywa nazywane – „maszyną czasu dla przyszłych oceanów przybrzeżnych”.

Zakochana, lecz zatroskana

Jaki jest wpływ zmian klimatu na morski ekosystem Arktyki? Dr hab. Agatę Weydmann-Zwolicką zajmuje głównie zooplankton, ważni lokatorzy mórz polarnych. Siatka do połowu planktonu, podstawowe narzędzie badawcze biologów morza, pozwala zebrać spod wody próbkę składającą się z tysięcy tych mikroskopijnych organizmów. Te drobne zwierzęta, biernie unoszone przez prądy morskie, są pokarmem m.in. dla ptaków i poławianych komercyjnie ryb. Arktyka tymczasem topnieje.

– Zakochałam się w Arktyce. Do dalszych badań motywują mnie ciekawość i fascynacja jej pięknem, połączone jednak ze smutkiem, kiedy widzę na własne oczy zanik lodu morskiego, wycofywanie się lodowców oraz liczne zmiany w ekosystemach zarówno morskich, jak i lądowych – mówi dr hab. Agata Weydmann-Zwolicka. – Chcę dołożyć chociaż małą cegiełkę do badań opisujących wpływ działalności człowieka na morskie ekosystemy i przyczynić się do ich ochrony.

Indeks na oceanografię wygrała w telewizyjnym programie. Po drugim roku studiów rozpoczęła równoległe międzyuczelniane studia biotechnologiczne. Miała 23 lata, gdy udała się w pierwszą z wielu wypraw badawczych na Spitsbergen.

Była kierowniczką czterech projektów naukowych. Zdobyła prestiżowe stypendium Polsko-Amerykańskiej Komisji Fulbrighta. Dziś kieruje Pracownią Biologii Planktonu w Katedrze Biologii Morza i Biotechnologii Uniwersytetu Gdańskiego. Chce kontynuować badania w Arktyce i rozszerzyć je o Morze Bałtyckie.

A prywatnie? Nurkuje, jeździ konno, uprawia jogę, gra w siatkówkę, czyta książki… Chciałaby umiejętniej łączyć role naukowczyni i mamy, co niestety wydaje się bardzo trudnym zadaniem.